«و علّم آدم الاسمآء کلّها»(1)
«و (خدا)همه اسم ها را به آدم آموخت»
در این آیه شریفه خداوند تایید و تاکید می کند که همه «اسم»های خود را به آدم(ع) تعلیم داده است.پس آدم واجد و صاحب همه «اسم»های خداوند بوده است.حال ، این واجدیّت و مالکیّت یا به شکل تباین بوده ، یعنی آدم در عرض خداوند قرار گرفته بوده و به صورت مستقلّ از خداوند این «اسم»ها را در اختیار داشته است که این اعتقادی شرک آلود است.یا به شکل حلول بوده ، یعنی خداوند با «اسم»های خود به شکل موجودی جدا از آدم در وجود او خانه کرده بوده است و یا به شکل اتّحاد بوده ، یعنی خداوند به شکل موجودی متمایز و جدا از وجود آدم با او متّحد شده بوده است که این دو تای آخری نیز شرک محض و باطل است.زیرا آدم را دارای وجودی مستقلّ از خدا فرض می کند.بنابراین فقط یک راه باقی می ماند و آن «فناء» آدم در خدا است.یعنی آدم به اذن الهی آنقدر در درجات هستی و ایمان بالا رفته بوده است که در یک رابطه طولی در مقامی خاص به نام «فناء فی الله» هستی مجازی خود را از دست داده و مانند قطره ای که در آب حل می شود در ذات الهی در مرتبه «اسماء» فانی شده بوده و پس از ، از دست دادن صفات بشری خود متخلّق به اسماء و صفات الهی شده بوده است.ناگزیر آدم صاحب مقام «فناء اسمایی» شده بوده است.
---------------------------------------------
1.بقره/31
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر