«اشرب قلبی عند ذهول العقول طاعتک»(1)
«به گاه سرگشتگی و حیرانی عقل ها قلبم را از اطاعت از خودت سیراب کن!»
همانطور که پیش از این گفته ایم ، «دین صوری» که دین رایج در جامعه است مبتنی بر تفکر عقلی و انسانی است.اما «دین نوری و شهودی» صوفیّه مبتنی بر دریافت «حقیقت» از راه «اطاعت و ذکر قلبی» است.در دین صوری ، اطاعت به تن تعلق می گیرد و در همان جا متوقّف می شود.اما در «دین نوری و شهودی» پس از آنکه اطاعت به تن و اعضا و جوارح تعلّق گرفت با حفظ اطاعت در این مرحله ، از آن عبور کرده و به «قلب» راه می یابد.در «دین صوری» فقط حقّ تن و اعضا و جوارح ادا می شود.اما در «دین نوری و شهودی» هم حقّ تن و اعضا وجوارح و هم حقّ«قلب»ادا می شود.همانگونه که امام(ع) اشاره کرده اند در بسیاری از مراحل بندگی ، عقل سرگشته و حیران می شود و راه را گم می کند و به بیراهه می رود.اما «قلب»هر گز راه را گم نمی کند وبه بیراهه نمی رود. به همین جهت ، امام(ع) سرگشتگی و حیرانی را به عقل نسبت می دهند اما به «قلب» نسبت نمی دهند.زیرا عقل ، ابزاری در دست انسان جایز الخطا است اما «قلب» ابزاری در دست خدای ممتنع الخطا.
بنابراین،ازاین کلام نورانی حضرت سجّاد(ع)صحّت و درستی مکتب تصوّف که «دین نوری و شهودی» است و سالک را از راه «قلب» به سوی خدا می برد و نادرستی «دین صوری» و رایج در جامعه که سعی دارد از راه عقل و تفکرات عقلانی و انسانی ، پیروان خود را به سوی خدا ببرد اما موفّق نمی شود روشن می شود.
---------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای47
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر