«جلّلنی شرآئف نحلک فی المقامات المعدّة لاحبّآئک»(1)
«شریف ترین ایمان هایت را در مقاماتی که برای دوستانت آماده شده است بر قامت من بپوشان!»
در این فراز از دعا ، حضرت(ع) واژه های: «مقامات» که جمع واژه: «مقام» است و «احبّآء» که هم ریشه و هم خانواده واژه: «محبّت» است را به کار برده است.
نکته بسیار مهمّی که در این فراز مهم از دعای حضرت(ع) موجود است این است که حضرت این دو واژه را در کنار هم به برده اند.زیرا این دو واژه که در اینجا در یک هماهنگی زیبا در کنار هم به کار رفته اند دو اصطلاح کلیدی در مکتب تصوّف هستند و کاربرد این دو اصطلاح صوفیانه در کلام امام(ع) آن هم در این معانیی که ایشان به کار برده است بسیار جالب توجّه و تایید کننده مضامین و آموزه های مکتب تصوّف است.زیرا در میان گروه های درون دینی اسلام تنها صوفیّه هستند که مبنای دینداری و دین ورزی آن ها بر «محبّت» به ذات اقدس الهی استوار است.این «محبّت» با ورود سالک به عالم نور تشدید می شود و به تدریج که سالک در مراتب سلوک و نور و فناء فی الله بالاتر می رود شدیدتر و قوی تر می شود.در حقیقت ، «نور» و «محبّت»دو روی یک سکّه اند که با تشدید و قوّت یکی دیگری نیز تشدید شده و قوّت می یابد. هر یک از این مراتب نور و محبّت ، در واقع یکی از مقامات مراحل «فناء فی الله» به شمار می رود و هر یک از سالکان فانی در «مقامات» فناء ، یکی از شمار «احبّآء» الهی به شمار می آید.زیرا وسیله حرکتش به سوی خدا ، ماشین و مرکب «محبّت» است.
----------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای47
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر