«وسیلتی الیک التّوحید ... و قد فررت الیک بنفسی»(1)
«توحید ، وسیله من به سوی تو است... ومن با جانم به سوی تو گریخته ام.»
در این فراز از دعا ، حضرت(ع) واژه: «توحید» را که از اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند.نکته مهمّی که در این فراز موجود است این است که حضرت(ع) از توحید الهی به عنوان وسیله ای برای حرکت به سوی خدا یاد می کنند.یعنی در دیدگاه حضرت(ع) توحید نباید یک اعتقاد خشک نظری و عقلی صرف باشد بلکه باید وسیله حرکت باشد.اما این حرکت چگونه حرکتی است؟حضرت خود اینگونه پاسخ می دهد: «قد فررت الیک بنفسی» یعنی این حرکت در نفس و جان و قلب به وقوع می پیوندد.یعنی توحید مورد نظر ایشان و اهل بیت(ع) یک توحید عملی و یک توحید قلبی است که باحرکت درصراط مستقیم قلب ونفس آدمی محقّق می شود. توحید عملی و توحید قلبی همان توحیدی است که صوفیّه به پیروی از اهل بیت(ع) آن را مطرح کرده و می کنند.توحید عملی و قلبی توحیدی است که با گشودن دریچه های قلب به شهود نور و تحقّق مراتب فناء فی الله می انجامد.
---------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای49
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر