۱۳۹۱ خرداد ۲۷, شنبه

دین نوری و شهودی(28) ، مفاهیم و اصطلاحات مشترک میان قرآن و اهل بیت(ع) و صوفیّه(85) - مکاشفه(1) ، عالم مثال(1)

«صوّر فی قلبی مثال ما ادّخرت لی من ثوابک و اعددت لخصمی من جزآئک و عقابک و اجعل ذلک سببا لقناعتی بما قضیت و ثقتی بما تخیّرت»(1)
 
«مثال و نمونه ای از پاداشت را که برایم ذخیره کرده ای و عقاب و مجازاتی را که برای دشمنم آماده کرده ای در قلبم تصویر کن! و آن را دلیلی برای قناعتم به آنچه معیّن و مقرّر کرده ای ، و اعتمادم به آنچه برگزیده ای قرار بده!»
 
 
در این فراز از دعا ،فعل امر:«صوّر»به معنای:«تصویر کن» که در اینجا چون خطاب به خدای تعالی است در معنای خواهش و التماس به کار رفته است ، بر درخواست «کشف ابصاری» که از اقسام «کشف صوری» است دلالت می کند. سالک در کشف ابصاری به شهود حقایق عالم در قالب تصاویری که خدای تعالی برای او به نمایش در می آورد می پردازد.او در این شهود نباید در مرحله شهود توقّف کند و باید دریابد که منظور از به نمایش در آمدن آن برای او چیست و با درس گرفتن از آن ، از آن عبور کند.
واژه: «مثال» به روشنی بر اصطلاح «مثال» و «عالم مثال» که از اصطلاحات مکتب تصوّف هستند دلالت می کند.«عالم مثال» ، یا همان «عالم برزخ» و«قیامت صغرا» ،حدّ فاصل میان «دنیا» و «قیامت کبرا» است.سالک با عبور اختیاری از عالم برزخ و قیامت صغرا ، دوره انتظارش به سر آمده و به فوز «فرج» و زیارت جمال دل آرای نور و باطن امام زمان(عج) به شکل تباین نایل آمده و مظهر همه انبیا و ائمّه و اقطاب و اولیا و مظهر شیخ خود شده است و دیدن او ، زیارت همه آن بزرگان و بزرگواران است.
نکته مهم دیگری که در فراز بالا موجود است نکته ای است که در دل عبارت: «اجعل ذلک سببا لقناعتی بما قضیت و ثقتی بما تخیّرت» خود نمایی می کند و آن این است که فقط کسی که در مرتبه «کشف ابصاری» و مراحل بالاتر از آن قرار دارد می تواند راضی به قضای الهی بوده و از اعتماد نسبت به خدای تعالی و توکّل بر او بهره مند باشد.این به معنای این است که پیروان و متولّیان «دین صوری» و رایج در جامعه که اعتقادی به این گونه مباحث و مسایل ندارند و این گونه مباحث را از خرافه های صوفیّه می دانند ، از دید حضرت(ع) هر گز نمی توانند اهل اعتماد و توکّل به خدای تعالی و راضی به قضای الهی باشند.
عبارت: «صوّر فی قلبی» نیز نشان می دهد که این شهود و کشف و مکاشفه در قلب آدمی روی می دهد.یعنی برای کسی روی می دهد که از راه دل و از راه درون و باطن به سوی خدا می رود.در حقیقت ، حضرت(ع) با این عبارت ، به تایید روش قلبی و درونی و باطنی در حوزه دین می پردازد که همانگونه که همه می دانیم این روش ، روش دینداری و دین ورزی صوفیّه است. 
بهره مندی از «کشف ابصاری» ودیگر اقسام«کشف صوری» و نیز بهره مندی از مراتب مختلف«کشف معنوی»ازمولّفه های تعیین کننده «دین نوری و شهودی» است که دین صوفیان و درویشان است.        
            -------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای14 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر