«اللهمّ واعمم بذلک من ... عاداه لک بحقیقة العبودیّة و استظهر بک علیه فی معرفة العلوم الرّبّانیّة»(1)
«خدایا و به سبب آن ، کسی را که ... بخاطر تو بر اساس حقیقت بندگی ، با خودش مخالفت کرده و از تو بر علیه خودش در زمینه معرفت نسبت به علوم ربّانی یاری طلبیده است.»
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) واژه های: «حقیقت» و «معرفت» را که از اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند.سخن از «حقیقت عبودیّت و بندگی» که در اینجا به وسیله حضرت(ع) مطرح شده است از محورهای اصلی آموزه های صوفیانه است.
همچنین اعتقاد به «علوم ربّانی و شهودی و نوری» در برابر علوم اکتسابی و عقلانی و ذهنی و مدرسه ای از اعتقادات و آموزه های بنیادی مکتب تصوّف است که در اینجا حضرت(ع) با درخواست چنین علمی از درگاه الهی به تایید و تصدیق این آموزه صوفیّه پرداخته است.نکته ای که در این مورد ، حایز اهمیّت است این است که حضرت(ع) از دریافت «معرفت» نسبت به اینگونه علوم سخن رانده اند.«معرفت» ، امری قلبی است که از راه قلب و از راه باطن به دست می آید.درست به همین دلیل ، آنچه در بازار دانشگاه و حوزه به نام «معرفت» عرضه می شود «معرفت» نیست ، صورت ذهنی یا مکتوب و بی مسمّایی از آن است.زیرا «معرفت» از راه قلب حاصل می شود و آنچه از راه ذهن به دست می آید اگر چه تحصیل معارف قرآنی و معارف اهل بیت(ع) و صوفیّه عظام باشد تحصیل ذهنی و عقلی آن چیزی است که رسول اکرم(ص) و اهل بیت(ع) و صوفیّه از راه قلب به دست آورده اند.
پس آنچه در حوزه و دانشگاه تدریس و تحصیل می شود ، علوم ذهنی و عقلی و انسانی و اکتسابی است که اصلا از دیدگاه قرآن و اهل بیت(ع) محلّی از اعراب ندارد و اصلا مورد تایید ایشان نیست و علمی که مورد نظر قرآن و ایشان است همان علمی است که صوفیّه از آن دم می زنند ؛ یعنی «علم نوری و شهودی و ربّانی.»
«علم ربّانی» علمی است که با قرار گرفتن سالک ، تحت ولایت یک ربّ ، یک مربّی و یک ولیّ الهی که مظهر اسم «ربّ» است از راه قلب او به قلب وی افاضه می شود.سینه به سینه منتقل می شود.از سینه ولیّ مظهر اسم «ربّ» به سینه سوخته سالک دردمند.
--------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای17
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) واژه های: «حقیقت» و «معرفت» را که از اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند.سخن از «حقیقت عبودیّت و بندگی» که در اینجا به وسیله حضرت(ع) مطرح شده است از محورهای اصلی آموزه های صوفیانه است.
همچنین اعتقاد به «علوم ربّانی و شهودی و نوری» در برابر علوم اکتسابی و عقلانی و ذهنی و مدرسه ای از اعتقادات و آموزه های بنیادی مکتب تصوّف است که در اینجا حضرت(ع) با درخواست چنین علمی از درگاه الهی به تایید و تصدیق این آموزه صوفیّه پرداخته است.نکته ای که در این مورد ، حایز اهمیّت است این است که حضرت(ع) از دریافت «معرفت» نسبت به اینگونه علوم سخن رانده اند.«معرفت» ، امری قلبی است که از راه قلب و از راه باطن به دست می آید.درست به همین دلیل ، آنچه در بازار دانشگاه و حوزه به نام «معرفت» عرضه می شود «معرفت» نیست ، صورت ذهنی یا مکتوب و بی مسمّایی از آن است.زیرا «معرفت» از راه قلب حاصل می شود و آنچه از راه ذهن به دست می آید اگر چه تحصیل معارف قرآنی و معارف اهل بیت(ع) و صوفیّه عظام باشد تحصیل ذهنی و عقلی آن چیزی است که رسول اکرم(ص) و اهل بیت(ع) و صوفیّه از راه قلب به دست آورده اند.
پس آنچه در حوزه و دانشگاه تدریس و تحصیل می شود ، علوم ذهنی و عقلی و انسانی و اکتسابی است که اصلا از دیدگاه قرآن و اهل بیت(ع) محلّی از اعراب ندارد و اصلا مورد تایید ایشان نیست و علمی که مورد نظر قرآن و ایشان است همان علمی است که صوفیّه از آن دم می زنند ؛ یعنی «علم نوری و شهودی و ربّانی.»
«علم ربّانی» علمی است که با قرار گرفتن سالک ، تحت ولایت یک ربّ ، یک مربّی و یک ولیّ الهی که مظهر اسم «ربّ» است از راه قلب او به قلب وی افاضه می شود.سینه به سینه منتقل می شود.از سینه ولیّ مظهر اسم «ربّ» به سینه سوخته سالک دردمند.
--------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای17
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر