«فاسئلک یا مولای سوال من ...قلبه مفتون بکثرة النّعم علیه»(1)
«پس ای مولای من ، از تو همچون کسی که ... قلبش فریفته نعمت های فراوانی که به او عطا شده ، گشته است خواهش و گدایی می کنم.»
در این فراز از دعا ، حضرت(ع) اصطلاح: «مولا» را که از اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند.شاید این اشکال به ما گرفته شود که چرا اصطلاح: «مولا» را که از اصطلاحات مکتب اهل بیت(ع) است منحصرا به مکتب تصوّف اختصاص می دهیم در حالی که پیروان«دین صوری» و رایج هم خود را اهل ولایت می دانند.پاسخ این است که آنچه که آنان به آن اعتقاد دارند یک اعتقاد خشک تاریخی و نظری و ذهنی است در حالی که «ولایت» و «مولا» در مکتب اهل بیت(ع) و به پیروی از ایشان در مکتب تصوّف ، یک حقیقت زنده و پویا است که همیشه در درازنای تاریخ ادیان و تاریخ زندگی معنوی انسان وجود داشته و دارد و خواهد داشت و سالک پیوند خورده به مقام «ولایت» و به جان پاک شخص «ولیّ» زنده و حاضر در جامعه را با عبور از ظلمات و حجاب های ظلمانی به عالم «نور» و سیر در مراتب نوری و مراتب «فناء فی الله» به فراخور استعداد ، فانی در افعال و صفات و اسماء و ذات الهی می کند.
------------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای52
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر