۱۳۹۱ خرداد ۱۵, دوشنبه

مفاهیم و اصطلاحات مشترک میان قرآن و اهل بیت(ع) و صوفیّه(59) - توحید(1)

«اجعلنی من اهل توحیدک و الایمان بک»(1)
 
«مرا از اهل توحید و ایمان به خودت قرار بده!»
 
 
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) واژه: «توحید» را که از آموزه ها و اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند و از خدای تعالی درخواست کرده اند که ایشان را از اهل توحید قرار دهد.این در حالی است که ایشان - آنچنان که در دین صوری و رایج در باره توحید گمان می شود - اقرار زبانی و پذیرش عقلی در زمینه توحید داشته اند اما با این حال باز درخواست می کنند تا از اهل «توحید» قرار داده شوند.این نشان می دهد که «توحید» مورد نظر ایشان ، «توحید» رایج زبانی با پذیرش عقلی نیست.
از طرف دیگر ، می دانیم که بر اساس جهان بینی قرآنی ، ایمان مساوی با شهود «نور» است : 
«الله ولیّ الّذین آمنوا یخرجهم من الظّلمات الی النّور»(2) ، «خدا ولیّ مومنان است. آن ها را از ظلمات به نورعبور می دهد.»
پس از دیدگاه الهی قرآن ، ایمان همان «نور» و بنابراین ، مراتب ایمان منطبق بر مراتب نور است.از طرف دیگر در متنی که نقل کرده ایم امام(ع) ایمان و «توحید» را به صورت دو واژه مترادف هم به کار می برد تا به همگان به ویژه شیعیان حقیقی و واقعی خود برساند که حقیقت هر دو یکی است.پس نتیجه می گیریم که همانطور که حقیقت ایمان ،نور است حقیقت «توحید» و «توحید» حقیقی هم «نور»است و ازطرفی مراتب «توحید» و «نور» و از طرف دیگر ، مراتب «توحید» و «نور» و «ایمان» یکی و برهم منطبق است.بنابراین،توحیدی که امام(ع) از خدای تعالی درخواست می کند تا او را از اهل آن قرار دهد ، «توحید نوری و شهودی» است که یکی از آموزه های بلند مکتب تصوّف است که ازمکتب اهل بیت(ع)به میراث برده اند.
         -------------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای48
2.بقره/257

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر