«اللهمّ اخسأه عنّا بعبادتک و اکبته بدؤبنا فی محبّتک»(1)
«خدایا او(=شیطان) را به واسطه عبادتت از ما بران ، و به واسطه استقامت ما در محبّتت مهارش کن!»
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) واژه: «محبّت» را که از اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است به کار برده اند. حضرت(ع) با عبارت: «اکبته بدؤبنا فی محبّتک» استقامت در محبّت ورزیدن به ذات اقدس الهی را مایه مهار شیطان معرّفی می کنند.استقامت در محبّت ، به معنای این است که شیوه دینداری و دین ورزی شخص استقامت کننده باید مبتنی بر «محبّت» باشد.همانطور که همگان می دانیم ، دین مبتنی بر «محبّت» ، دین صوفیّه است.دین گروه های دیگری که در درون اسلام وجود دارند دین مبتنی بر رعایت خشک قواعد شریعت است.این فرمایش حضرت(ع) صحّت روش دینداری صوفیان را از دیدگاه ایشان به اثبات می رساند و این حقیقت راتبیین می کند که شیطان راهی به صراط مستقیم سلوک سالک دلسوخته ای که بر مدار «محبّت» می گردد ندارد.و نیز به اشاره به ما می فهماند که دیگرانی که روش دینداری آن ها مبتنی بر «محبّت» نیست ، گرفتار در دام شیطان هستند.
------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای17
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر