«واجعل لی فی الحقّ طریقا من کلّ رحمة»(1)
«و برای من از هر رحمتی ، راهی در کسب حقیقت قرار بده.»
در این فراز از دعا ، حضرت(ع) واژه های: «حقّ» به معنای «حقیقت» و «طریق» به معنای: «طریقت» را به کار برده اند که این هماهنگی بسیار رسا و آموزنده و بیانگر و تبیین کننده صحّت آموزه های مکتب تصوّف است.زیرا این در مکتب شیرین تصوّف است که سالک از راه طیّ «طریقت»به دریافت «حقیقت» از درگاه الهی نایل می شود.
«اجعل» به معنای «قرار بده» نیز مویّد آموزه های مکتب تصوّف است.زیرا بر خلاف روش «دین صوری» که مبتنی بر کسب انسانی «حقیقت» است ، در مکتب تصوّف ، سالک با طیّ «طریقت» و اطاعت از فرامین الهی به اذن الهی و به توفیق او خود را در شرایطی قرار می دهد که «حقیقت» از سوی خدا و از نزد او به قلبش نازل و افاضه شود.«حقیقت» در «دین صوری» رنگ انسانی دارد برای همین هم قابل مناقشه و ردّ و تردید است.اما در «دین نوری» صوفیّه ، «حقیقت» از آن طرف می آید و رنگ «الهی» دارد.به همین جهت ، قابل مناقشه نیست و مناقشه در آن به کفر می انجامد.
------------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/امام سجّاد(ع)/دعای47
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر