«و الهمنی ولها بذکرک علی ذکرک»(1)
«اشتیاقی نسبت به ذکر خودت به من الهام کن که پی در پی ذکر تو گویم.»
در این فراز از مناجات ، حضرت(ع) از خداوند شوقی را می طلبد که به مدد آن بتواند پی در پی و بی وقفه ذکر خدا بگوید.همانطور که پیش از این اشاره کرده ایم تنها ذکری را که می شود پی در پی و بدون هیچگونه وقفه ای تکرار کرد ، «ذکر قلبی» است.زیرا همانطور که پیش از این گفته ایم ذکر لسانی با محدودیّت های زمانی و مکانی زیادی روبرو است که خصلت و ویژگی تداوم و پیوستگی را از آن سلب می کند.محدودیّت هایی مانند : غذا خوردن ، حرف زدن ، تحصیل و تدریس ، اندیشیدن ، مقاربت های جنسی و.....اماهیچیک ازاین محدودیّت هاواساسا هیچگونه محدودیتی در دایره«ذکر قلبی»وجودندارد.پس حضرات اهل بیت(ع)که همگی براین مناجات مداومت داشته اند،جملگی ازخدای تعالی توفیق ذاکربودن به«ذکر قلبی»رامی طلبیده اند.
------------------------------
1.مناجات شعبانیّه/حضرات اهل بیت(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر