«حبّی لک ، شفیعی الیک»(1)
«محبّتی که به تو دارم ، مرا نزد تو شفاعت می کند.»
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) واژه «حبّ» و «محبّت» را به کار برده اند که از مفاهیم و اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف است.در این فراز ، حضرت(ع) به ابو حمزه ثمالی که از اصحاب سرّ و از اصحاب خاصّ آن حضرت بوده اند و بلکه به تمامی شیعیان حقیقی و غیر مدّعی می آموزد که حرکت به سوی خداوند باید حرکت «حبّی» و «عشقی» باشد نه حرکت علمی و عقلی و نظری.حرکت باید صوفیانه باشد نه عالمانه که صوفیّه مرد میدان محبّت و عشق هستند. زیرا در زبان عربی ، «حبّ» به معنای عشق است.حضرت به همه ما می آموزند که اگر به دنبال کسی می گردید که شفیع شما نزد خداوند باشد بدانید که بهترین شفیع شما در بارگاه با عظمتش ، وجود حالت «محبّت» و «عشق» نسبت به ذات اقدس او در قلب شما است.این حقیقتی که حضرت به ما می آموزد تاییدی دیگر بر صحّت و درستی روش دینداری و دین ورزی صوفیّه است.
------------------------------------------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/امام سجّاد(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر