«هو الاوّل و الآخر و الظّاهر و الباطن»(1)
«او اوّل و آخر و ظاهر و باطن است.»
در این آیه شریفه ، دو اسم الهی : «ظاهر» و «باطن» که از مفاهیم و اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف هستند به کار رفته است.باید به این حقیقت توجّه داشت که وقتی خود خداوند دارای این دو اسم شریف است آیا می شود دین او تنها از یک پوسته ظاهری به نام شریعت تشکیل شده باشد و عاری از باطن و حقایق باطنی باشد؟مگر دین الهی از کتاب او و کتاب او از خود او ریشه نمی گیرد؟با کمی تامّل منصفانه می توان به حقانیّت طریقت باطن گرای تصوّف پی برد.
----------------------------------
1.حدید/3
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر