«و لا کففت عن تملّقک لما الهم قلبی من المعرفة بکرمک و سعة رحمتک»(1)
«به خاطر معرفتی که نسبت به کرمت و گستردگی رحمتت به قلبم الهام شده است دست از تملّقت بر نمی دارم.»
این فرازی از دعای ابو حمزه ثمالی است که حضرت سجّاد(ع) به یکی از شاگردانش به نام ابو حمزه ثمالی تعلیم کردند.دو نکته در این فراز ازدعا قابل اعتنا وتوجّه است :
1.نخست آنکه ، امام(ع) «معرفت» را به «قلب» نسبت می دهند.یعنی به صراحت می فرمایند که جایگاه معرفت مغز نیست ، قلب است.
2.دیگر آنکه «معرفت» ، با «الهام الهی» به قلب به دست می آید نه با تفکر بشری و استنتاجات عقلانی.
از مجموع این دو نکته ، صحّت روش دین ورزی و دینداری صوفیّه که مبتنی بر کسب معرفت قلبی به وسیله الهامات ملکی و الهی است و انطباق آن بر روش دینداری و دین ورزی اهل بیت(ع) فهمیده می شود.همچنین مشخص می شود روش دینداری مدّعیان تشیّع و متولّیان دین صوری -اعم از سنّتی یا روشنفکرانه آن- که مبتنی بر تفکرات عقلانی و اندیشه های بشری است ، منطبق بر روش مورد علاقه و مورد نظر اهل بیت(ع) نیست.
------------------------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/حضرت سجّاد(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر