«ایّاک نعبد و ایّاک نستعین»(1)
«تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم.»
در این آیه شریفه که روزی چندین بار در نمازهای خود آن را می خوانیم دو ضمیر منفصل مفعولی به کار رفته است که چون هر کدام بر فعل خود مقدّم شده است ، تاکید بسیار زیادی را بر مضمون فعل خود اعمال می کند.این ضمایر ، ضمایر مخاطب هستند.یعنی شخص نمازگزار باید در مقام شهود وجه الله قرار داشته باشد و او را به چشم دل ببیند و مخاطبش قرار دهد تا این دو مدّعای او که تنها خدا را می پرستد و تنها از او یاری می جوید صادق بیاید.اگر شخص نمازگزار در مقام شهود نباشد این به معنی آن است که وی محجوب است و بدون آنکه بتواند خدا را ببیند و از پس پرده و از پس حجاب های ظلمانی با او حرف می زند..بنابراین نمی تواند خدا را مخاطب قرار دهد و باید از ضمایر غایب استفاده کند و ایّاه نعبد و ایّاه نستعین بگوید.در غیر این صورت ، وی کذّاب و منافق است.
اینکه قرآن تا این حدّ بر اقامه نماز تاکید می کند و از خواندن نماز سخن نمی گوید به همین جهت است.اقامه صلوة به این معنا است که شخص نمازگزار در جزء به جزء نمازش صادقانه نماز بگزارد و معانی هر قسمت از آن را در خود قائم کند و بر پا بدارد.بر پا داشتن این آیه شریفه هم به این است که شخص نمازگزار ادب مع الله یعنی ادب حضور در محضر الهی را نگهدارد و وقتی که این آیه را بر زبان جاری می سازد در مقام شهود وجه الله قرار داشته باشد و اگر در چنین مقامی قرار ندارد از روی شرمساری این آیه را بر زبان جاری سازد و خود را در راه و مسیری قرار دهد که منجر به شهود شود و از حال شرمساری در آمده و حقّ آیه و در حقیقت ، حقّ نماز و در نهایت ، حقّ خدا را به جا آورد.و چون این حالت و این مقام جز با قدم نهادن در سلوک الی الله محقّق نمی شود پس شخص نمازگزار باید با تشرّف به فقر محمّدی قدم در سلک سالکان طریقت علوی و رضوی بگذارد و صادقانه سلوک کند تا به اذن الله تعالی به این سعادت بزرگ حضور در محضر الهی بار یابد و نمازش صادقانه باشد و اقامه شود.
--------------------------------------------------
1.فاتحة الکتاب/4
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر