«اللّهمّ خصّنی منک بخاصّة ذکرک»(1)
«بار خدایا ، مرا به ذکر و یاد ویژه ای از جانب خودت مخصوص گردان.»
حضرت(ع) از درگاه الهی ، ذکر و یاد مخصوص خداوند را نسبت به خودش خواستار شده است.بر اساس آیه شریفه : «فاذکرونی اذکرکم»(2) ، «مرا یاد کنید تا به یادتان باشم» یادکرد الهی از بندگان مشروط به یادکرد بندگان از خداوند شده است.بنابراین اگر بنده خواستار یادکرد ویژه خداوند نسبت به خویش باشد ناگزیر باید به طور ویژه از خداوند یاد کند و به یاد خداوند باشد.بر اساس مطالبی که در قسمت های پیشین «ذکر قلبی» عنوان کردیم تنها یک راه برای یادکرد ویژه از خداوند وجود دارد و آن «ذکر قلبی» است.زیرا بر خلاف «ذکر قلبی» که هیچگونه محدودیّتی ندارد ذکر لسانی و زبانی با محدودیت های زمانی و مکانی زیادی روبرو است و با این ذکر نمی توان به طور ویژه - که منظور از یادکرد ویژه ، هم از نظر عمق حضور قلب به وقت گفتن ذکر است و هم دایمی بودن زمان آن - به یاد خداوند بود و توقع یادکرد ویژه از طرف خداوند را داشت.
-----------------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/حضرت سجّاد(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر