«فشکرتک بادخالی فی کرمک و لتطهیر قلبی من اوساخ الغفلة عنک»(1)
«تو را بخاطر آنکه مرا در کرمت وارد کردی و بخاطرآنکه قلبم را ازپلیدی های غفلت ازخودت پاک کردی سپاس می گویم.»
در این فراز از مناجات ، حضرت(ع) خداوند را به خاطر آنکه قلب مبارکش را از پلیدی های غفلت نسبت به ذات اقدس خود پاک کرده است شکر می گوید.می دانیم که غفلت و ذکر دو مفهوم و دو حقیقت متضاد هستند.یعنی بودن یکی از این دو نبودن دیگری را تضمین می کند.البته اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم چیزی به نام غفلت وجود مستقلّی ندارد.نبودن ذکر الهی معنایش غفلت است.همانطور که به محض آنکه شخص غافل ، متذکر شده و به ذکر الهی مشغول می شود غفلت زایل شده و از بین می رود.در این فرازی که نقل شد چون حضرت(ع) ، غفلت را به قلب نسبت می دهند ناگزیر ذکری که متناسب با آن است و توان آن را دارد که غفلت در مرحله قلب را از بین ببرد تنها و تنها «ذکر قلبی» است.پس یکبار دیگر ، حضرت(ع) بر این حقیقت که ذکر مورد نظر اهل بیت(ع) «ذکر قلبی» است پای می فشرد.
------------------------------
1.مناجات شعبانیّه/مناجاتی است که همه اهل بیت(ع) بر خواندن آن مداومت داشته اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر