«اللهمّ اشغلنا بذکرک»(1)
«خدایا ما را به ذکرت مشغول بدار.»
در این فراز از دعا ، حضرت سجّاد(ع) از خداوند در خواست «ذکرقلبی» می کند.زیرا از طرفی کسی از خداوند درخواست ذکر می کند که خود مظهر زیبای عبودیّت و بندگی است و نماز - که از مصادیق ذکر لسانی است - را می خواند و به دعاهای دیگر نیز که از مصادیق ذکر لسانی است می پردازد.پس ذکری را می طلبد که اثرش فراتر از اثر ذکر لسانی باشد و محدودیّت های ذکر لسانی را هم نداشته باشد.بنابراین فقط «ذکر قلبی» می ماند.و از طرف دیگر ، همانطور که پیش از این بحث کردیم ذکر مورد نظر قرآن و اهل بیت(ع) «ذکر قلبی» است.پس حضرت ، ذکری را که مورد نظر قرآن و اجداد پاکشان بوده است از درگاه الهی درخواست کرده اند.
---------------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/حضرت سجّاد(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر