«معرفتی یا مولای دلیلی علیک»(1)
«ای مولای من ، معرفت و شناختی که (از تو دارم) دلیل من بر وجود تو و راهنمای من به سوی تو است.»
در این فراز از دعا ، دو واژه : «معرفت» و «مولا» که از مفاهیم و اصطلاحات کلیدی مکتب تصوّف هستند به کار رفته است.دو نکته مهم در این فراز از دعا به کار رفته است :
1.دلیل اهل بیت(ع) بر وجود خدا دلایل فلسفی و کلامی و عقلی و نظری نیست.دلیل ایشان ، معرفتی است که با سلوک الی الله و از راه قلب به دست آورده اند.به عبارت دیگر دلیل ایشان یک دلیل اجمالی نیست.یک دلیل تفصیلی به درازای عرفان الهی است.عبارت : «دلیلی» به ما می فهماند که اهل بیت(ع) نیازی به دلایل متعدّد ندارند.همین یک دلیل «معرفت» آن ها را کفایت می کند.از اینجا است که روشن می شود که چرا صوفیّه ، علوم ظاهری و نظری و عقلی را تحقیر می کنند.زیرا کسی که به همین یک دلیل دست بیابد به دلایل دیگر نیازی ندارد.
2.ترکیب واژه ها و مفاهیم و اصطلاحات : «معرفت» و «مولا» آدمی را بی درنگ به یاد مکتب و مسلک شیرین تصوّف می اندازد.زیرا این ها دو اصطلاح کلیدی مکتب تصوّف هستند و ترکیب آن ها در کلام حضرت(ع) نشان می دهد «معرفت» از طریق بیعت با یک «مولا» و تحت ولایتی که او بر سالک اعمال می کند به دست می آید.این ولایت ، آنچنان که متولّیان دین رسمی و صوری مبلّغ آن هستند و به مردم معرّفی می کنند یک ولایت ذهنی نیست که کسی با قبول ذهنی آن از اهل ولایت محسوب شود.بلکه یک ولایت عینی و عملی است که صوفیّه هم مانند اهل بیت(ع) با اعتقاد به ترکیب این دو باهم و لازم و ملزوم بودن این دو باهم آ ن ها را به پیروی از اهل بیت(ع) در مکتب خود اصطلاح کرده اند.
-------------------------------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/امام سجّاد(ع)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر