۱۳۹۱ اردیبهشت ۲۹, جمعه

مفاهیم و اصطلاحات مشترک میان قرآن و اهل بیت(ع) و صوفیّه(26) - معرفت(6)

قال رسول الله(ص) : «من عرف نفسه فقد عرف ربّه»(1)

رسول خدا(ص) فرمود : «هر کس که خویش را بشناسد به تحقیق خدا را شناخته است.»


 در این حدیث گهر بار و عمیق ، رسولخدا(ص) دو بار از فعل : «عرف» استفاده کرده اند که هم ریشه «معرفت» است.معرفت و عرفان از واژه های کلیدی مکتب تصوّف هستند که این حدیث شریف یکبار دیگر به ما می گوید که صوفیّه این مفاهیم و اصطلاحات را در مکتب اهل بیت(ع) آموخته اند.در مباحث پیشین دیدیم که قرآن و اهل بیت(ع) معرفت را به قلب نسبت داده اند و راه کسب آن را نه مطالعه و تحصیل ، که سلوک الی الله دانسته اند.در این روایت شریف هم یک نکته چشم نوازی می کند و آن رابطه ای است که پیامبر اکرم(ص) میان «معرفت» و «ربّ» برقرار کرده اند. «ربّ» یکی از اسماء حسنای الهی و به معنای مربّی است.قطب وقت نیز که به مقام انسان کامل بار یافته است و مظهر و مجلای همه اسماء حسنای الهیّه است نیز به نحو مظهریّت ، «ربّ» است و به عنوان یک مربّی الهی به امر مهم تربیّت سالکان کوی عشق و محبّت می پردازد.پس رابطه ای که میان «معرفت» و «ربّ» برقرار است به این شکل است که معرفت ، محصول تربیّت یافتن در دست یک مربّی الهی است.بنابراین ، کسی که می خواهد به دستور پیامبر مکرّم(ص) عمل کرده و معرفت به دست آورد باید با تشرّف به فقر محمّدی و گام نهادن در مسیر طریقت و سلوک الی الله خود را به دست قطب وقت که مظهر اسم «ربّ» و مربّی الهی است بسپرد.
             --------------------------------------------------------
1.بحار الانوار/ج2/ص32 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر