«لئن ادخلتنی النّار لاخبرنّ اهل النّار بحبّی لک»(1)
«اگر مرا وارد آتش کنی حتما اهل دوزخ را به محبّتم نسبت به تو آگاه می کنم.»
در این فراز از دعا ، حضرت(ع) اصطلاح «محبّت» را به کار برده اند.نکته ای که با ظرافت کامل در این فراز به کار رفته است این است که حضرت با به رخ کشیدن محبّت خود نسبت به خداوند در برابر اهل دوزخ ، در حقیقت می خواهند نشان دهند اهل دوزخ کسانی هستند که از محبّت الهی بی بهره بوده اند که اسیر دوزخ شده اند.«محبّت» روشی است که اهل طریقت و اهل تصوف که «اهل باطن» محسوب می شوند در دینداری و دین ورزی خود به کار می برند.در حالی که روش اهل شریعت که اهل ظاهر ، و اهل ظاهر گرایی در حوزه دین هستند روشی مبتنی بر «محبّت» نیست.در قرآن نیز اهل ظاهر را اهل آتش و «اهل باطن» را اهل رحمت معرفی کرده است : «فضرب بینهم بسور له باب باطنه فیه الرّحمة و ظاهره من قبله العذاب»(2) ، «میان آن ها دیواری پدید می آید که دری بر آن قرار دارد.در باطن آن در ، رحمت و بر گرداگرد ظاهرش ، عذاب است.»
----------------------------
1.دعای ابو حمزه ثمالی/حضرت سجّاد(ع)
2.حدید/13
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر