«انّما یهتدی المهتدون بنور وجهک فصلّ علی محمّد و آله و اهدنا»(1)
«جز این نیست که هدایت یافتگان ، به وسیله نور وجه تو هدایت می شوند.پس بر محمد و آل او درود بفرست و ما را هدایت کن.»
در این فراز بسیار عمیق و راهگشا از مناجات صحیفه ، حضرت سجّاد(ع) حقایقی چند را مطرح می کنند و گویی کلاسی آموزشی برای اهل اشارت بر پا کرده اند.به گوشه هایی از این حقایق اشاره می کنیم :
1.حضرت(ع) هدایت یافتگی را منحصرا مخصوص کسانی می داند که روشی شهودی در دینداری و دین ورزی دارند.کسانی که به گونه ای در مسیر بندگی پیش رفته اند که بندگی و دینداری آنان منجر به گشوده شدن حواس و مشاعر باطنی آن ها شده و با شهود نور وجه الله به وسیله چشم دل ، راه خود را می یابند و در صراط مستقیم به پیش می روند.در میان فرقه ها و گروه های مختلف درون دینی اسلام تنها صوفیه هستند که روشی شهودی در دینداری و دین ورزی دارند و دیگر گروه ها اعتقادی به این روش که روش مورد علاقه و تایید قرآن و اهل بیت(ع) است ندارند و ناگزیر تلاشی هم در این راستا انجام نمی دهند.
2.اهل فنّ می دانند که در زبان عربی ، «انّما» برای حصر مطلب می آید و معنایش :« این است وجز این نیست»می باشد.یعنی انحصاردرمعنای مورد نظررامی رساند. پس حضرت(ع) با به کارگیری این واژه به همگان از جمله علاقه مندان به خود می رساند و می فهماند که راه ما در دینداری و دین ورزی این است.ما اهل شهود وجه الله و شهود نور وجه الله هستیم.به ما می رساند که شیعه واقعی از مدّعی تشیّع اینجا صفشان از هم جدا می شود و این جا است که شیعیان واقعی شناسایی می شوند.شیعه واقعی با شهود نور وجه الله راه خویش را به سوی خدا می یابد و گمراه نمی شود در حالی که مدّعی تشیّع با تحقیق در کتاب ها و با نظریه پردازی یا پیروی از نظریه ها و آرا دیگران و با اتّکا به فهم خویش یا دیگران از متون دینی می خواهد راه خویش را بیابد.
3.در آخر این فراز از مناجات که نقل کردیم حضرت از خداوند هدایت می طلبد.و چون هدایت از دیدگاه ایشان در شهود نور وجه الله خلاصه می شود پس در حقیقت از خداوند شهود نور وجه الله را می طلبند.البته ایشان قطعا خود اهل شهود آن هم مراتب بالا و اعلای ان بوده اند اما باز هم از خدای تعالی توفیق شهود بالا تر را می طلبند و به علاقه مندان به خود می رسانند که شیعه واقعی باید به گونه ای دینداری کند که منجر به پیدایی حالت دایمی طلب شهود در دل و جان او گردد.شیعه واقعی دردمند است.درد او کسب علوم ظاهری و تقویت فهم عقلانی آن هم با عقل جزوی نیست.درد او ، طلب شهود نور وجه الله است و این درد را با تمام ذرّات وجود خود در خود می یابد.همانگونه که در کلام و مناجات حضرت سجّاد ظهور و تجلّی یافته است.
-------------------------------------------
1.صحیفه سجّادیّه/دعای5
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر